De oude Schelde "Willem Den Deurwaarder"
“ Elke ontmoeting een nieuw begin. Ontmoeten is een avontuur, open staan voor de ander, open staan voor je omgeving ”
Zo ook verliep mijn 1e kennismaking met de Oude Schelde. De Oude Schelde is een 6 kilometer lange zijarm van de Schelde met een oppervlakte van 115 hectare. In de 13e eeuw werd dit deel afgesloten van haar moeder rivier, dit omdat de bedding van de Schelde zich verplaatste. Het is op één na het oudste waterbouwkundige waterwerk in België, en het oudste in Vlaanderen. Het dateert uit 1592. Aan de Oude Schelde ligt ook het Kasteel de Marnix de Sainte-Aldegonde. How about that! Karpervissend Nederland lijkt dezer dagen massaal te zijn geëmigreerd naar Frankrijk en ik kan ze dat alles behalve kwalijk nemen, althans als ik zo de berichtgeving op sociale media mag geloven. Ik houd het deze maal het iets dichter bij huis. 45 minuten om precies te zijn. Frans Weemaes nodigde mij onlangs uit om de lijnen eens nat te komen maken aan zijn pittoreske stulpje (a.k.a Grizzly base camp). Ik had al enige vangst foto’s gezien en straffe verhalen gehoord over dit water en dat maakte mij, how should i put it… enigszins nieuwsgierig, dan wel Afrikaans hongerig naar dit water. Na de pasen moest de sessie plaats gaan vinden en wel van maandag- tot woensdagochtend te verstaan. De maandag overdag nog met het gezin naar het strand geweest, want het was me een partij heerlijk weer de afgelopen dagen. Temperaturen boven de 20 graden. Heel het gezin is vrij. Dus ja, dan moet je het er zeker van nemen!
De maandagavond hadden wij nog een afspraak om bij de schoonouders te gaan eten. De navigatie stond inmiddels ingesteld om naar Bornem (België) te koersen. Tijdens het eten begon het gevoel van opwinding en het verlangen naar het water mij parten te spelen. Mijn gedachten waren al dáár, maar mijn vleselijke wezen was nog zittend in de achtertuin van mijn schoonouders. Na het eten vroeg moeder lief of ik nog tijd had voor een bakje koffie? maar daar had ik echt geen behoefte aan. “ Ik drink liever koffie aan het water.” dacht bij bij mezelf. Mijn telefoon ging over. Frans belt: “…….. hoi… ben de gij al onder de baan? “ Nee, ik sta op het punt om te vertrekken, hoezo? “ Ja, ken de eerste al binnen, hebt ge uw camera bij? “ Ja ja, old man. I,m on my way!
Kasteel de Marnix de Sainte-Aldegonde
Met gezwinde spoed haastte ik mij naar mijn overvol en bepakt voiture en gaf gas richting België. Binnen 45 minuten reed ik over de brug van Temse. Het te bevissen water en het statig pronkend kasteel doemde op in mijn linkerooghoek. Ik draaide rechts weg van de brug en liet de drukke autoweg achter mij en waande mij direct in een oase van groen. Het was inmiddels al tegen 20.30 uur toen ik aankwam bij de mancave van Frans. Het was natuurlijk zaak om de hengels bij het wegkwijnende voorjaarszonnetje z.s.m. in te leggen. Toen die opgave een feit was haalde Frans de eerste patiënt van de dag uit de sling. Een hoog gebouwde schub van 16 kilo gaf acte present. Frans gaf deze schub de liefkozende (bij)naam – “ d’n Italjaan “ – waarom wist ik eigenlijk niet, hier heb ik niet meer mijn licht over opgestoken, want ik was nog steeds bezig om de omgeving in mij op te nemen. De locatie was bevredigend en overweldigend voor het netvlies, en de stilte was oorverdovend luid.
D’n Italiaan
Zoals dat zo vaak gaat met warme dagen en een druk voorprogramma, verstoorde de slaap mijn serene gemoedstoestand en na enkele koude pintjes was het tijd om te gaan slapen. Gedurende de nacht hoorde ik links van mij enkele vissen springen, mijn beetmelders gaven af en toe teken van leven, brasem of krabben? Een echte run bleef echter uit. Onder de ochtend, ik meen een uur of half 6, knalde mijn rechter hengel ervandoor. Deze gangster koos gelijk de takken op te zoeken. Door mijn tijd en rust te pakken wist ik de karper rustig uit de takken te krijgen, enkele zweetpareltjes wisten zich toch te vormen rond mijn voorhoofd. Je zou het toch maar hebben ‘ je eerste vis gelijk verspelen, ondenkbaar? Neen meneer. Realistisch? Ja, zeker gezien dit water gewoon een en al obstakel is, althans de kanten toch allerminst. Een goed gevulde schub van 14.6 kilo was debat aan een woeste ontwaking te midde van dit paradijselijk verblijf. Zo blij als een kind liep ik in de richting van Frans zijn onderkomen, maar de beste man lag nog op een oor en naast zijn steiger zag ik een sling drijven. “ Die had kennelijk wel goed gevangen vannacht” – verbeet ik in mijzelf.
Lijn druk:
Koffie, koffie en vooruit nog een bakje koffie, gevolgd door een welverdiend ontbijt. Zo startte de ochtend aan dit magnifiek water. De ochtend verliep rustig, maar rond een uur of 12 kwam daar verandering is, althans alleen de hengels van Frans maakte meters. Gedurende dag kwamen er over 20 karpers op de mat, terwijl mijn beetmelders angstvallig stil bleven. Een vreemde gewaarwording, want de rechter hengel van Frans en mijn linker hengel lagen in dezelfde sector, het zelfde aas en rig. Deze hengels lagen ongeveer 50 meter uit elkaar, mogelijk gevalletje van lijn druk?! “ The door is closed” ‘ zei Frans grappend. Ja, zo grappig was dat niet makker. De runs volgde elkaar in rap tempo op, de een nog groter dan de ander en af en toe liep/zwom er een spiegelkarper tussendoor. Dat was op dat water kennelijk een unicum. Er werd zoveel karper gevangen dat ik het zelfs voor elkaar kreeg om een landingsnet te slopen, want tijdens het scheppen brak de steel onder het spreidblok. Kwestie van materiaalmoeheid of louter van onbekwaamheid? Hmm…dat laat ik maar in het midden. Later kwam er nog een zware schub op de mat die nogal spastische bewegingen maakten. Iedere keer dat het vingertje achter de borstvin ging trok hij zijn staart richting zijn bek en zijn vinnen zette hij demonstratief op. Ti’s dat die niet kon blazen als een kat, want anders had die het zeker gedaan of op zijn minst geblaft….of zo iets.
Natte schoenen:
Op den duur liep wéér een hengel van Frans af, dit keer de linker hengel. (Het lijkt alsof ik in dit verhaal eerder toeschouwer dan deelnemer was) De gehaakte was kennelijk een fors slag groter dan dat er eerder op de mat was gekomen. De Bruce Ashby’s Perimeters van Frans gingen behoorlijk krom tijdens de dril. De gehaakte kende het klappen van de zweep maar al te goed, want ook deze schubbemans koerste linea recta naar de zijkant, waar kennelijk wat takken onder water lagen. De karper zat ram vast in de takken en het bleek een verloren strijd, was het niet dat ik al mijn moed bij elkaar pakte en riep “ Ik ga wel.” – gewapend met de steel van het eerder door mij gesloopte net, liep via de zijkant behoudend in de richting waar de karper verstrikt zat. De wervelingen die het gevaarte maakte onder de oppervlakte verraadde zijn locatie. Het water was helder en het “ BEEST “ had een muil waarin een vuist makkelijk zou kunnen verdwalen. De haak zat goed in de onderlip, echter de lijn liep over een verzonken tak. Met de steel kon ik de lijn terug schuiven richting het uiteinde van deze tak.
Dit ging met enige moeite en beleid best wel goed, maar omdat ik boven het water laveerde en op een paar dunne takken stond, was het moeilijk om kracht te zetten en mijzelf in evenwicht te houden. Het lukte uiteindelijk wel. De karper schoot los en ik gleed van de overhangende tak het water in. Natte schoenen waren het gevolg en ik kwam er achter dat ik iets vergeten was. Juist, een 2e paar schoenen!
Een van de weinige spiegels
De lijn viel slap en terwijl Frans druk zette op de lijn, zag ik de karper wild schudden met zijn kop. De haak floepte uit zijn lip en weg was die. Eeuwig zonde! ik schatte deze karper zeker richting de 50 pond, als het niet meer was. Met soppende schoenen en een brok in mijn keel liep ik terug naar Frans en deelde mijn betreurenswaardige bevindingen met hem. Verslagen gingen de lijnen terug in het water en was het wachten op de volgende. Moe van alle runs en de warme namiddag deed vervolgens de avond moeizaam zijn intrede en Frans had voor ons een heerlijk bord spaghetti gemaakt, dit natuurlijk onder het genot van een heerlijke fles wijn, een fles waarvan de inhoud de avond niet overleefde.
Socializen:
Kennelijk weet iedereen Frans te vinden, want ook Istvan, goede vriend en viswachter van o.a. De Rode Sluis, kwam met ons de vangsten vieren. Dit alles onder het genot van een pintje. Na wat sterke anekdotes en 3 runs verder ging ook Istvan er weer vandoor en was het voor ons tijd om te gaan slapen. De nacht beloofde alleszins een vruchtbare te worden, althans voor Frans dan. Onder de ochtend werd ik wederom gewekt door een volle fluiter, deze keer kwam die van de verste stek. Een mooie schub van 15.4 kilogrammen mocht ik over net koord dirigeren. De zon was nog verscholen achter de bomenrij en ik moest beslissen of ik nu of later foto’s ging maken, maar het decor en de nevel over het water gaven mij de doorslag. Nadat ik de schub terug had gezet in het water en koffie gemaakt had, liep ik richting Frans. Al zijn hengels waren binnengedraaid en een gevulde sling sprak boekdelen. Hij had het wederom drukker gehad dan ik. “ Mogúh Frans, Koffie? “ verschrokken schoot Frans overeind en zei dat hij de vangsten vannacht zo beu was, dat hij besloten had de handdoek in de ring te gooien.” The door is open “ grapte hij. Tja Frans, je wordt natuurlijk al een dagje ouder amigo 😉 In de sling wachtte een mooie spiegel op zijn fotomoment en na een ontbijtje en nog wat runs, was het welletjes. Ik had beloofd rond 13.00 uur terug thuis te zijn, dus was het tijd om de boel op te ruimen voor een volgende keer. Dit water heeft mijn hart zeker gestolen, alleen jammer dat ik niet zo vaak met een kromme hengel heb mogen staan, maar met een landingsnet en camera des te meer! It’s all part of the game i suppose……
Spaghetti met een glaasje wijn lekker
