VBK Magazine

60 den ook gewoon veel vissen in zich vast als zijnde een beschermde kamer. Bij wier zal ik steeds gangen en openingen proberen zoeken, deze gangen kan je een beetje be- kijken als straten en autostrades waarbij openingen de kruispunten zijn. Hier zijn de openingen in het wier steeds een trechter waar meerdere zwemroutes op uitkomen en dus de kansen veel hoger zijn dan pak- weg in een gang. Ook hier in de openingen zal je steeds een kale bodem hebben door toedoen van de azende en zwemmen- de vissen. Rigs zal ik ook hier steeds op de grens tegen het wier plaatsen zodat geen enkele verstoring is in de opening door een verticale lijn (gebruik makende van een boeiensysteem). Indien deze openingen of gangen onbevisbaar blijken door stroming of ruig weer kies ik ervoor om achter of voor het wier te vissen. Het wier is als een muur waar de vissen langs zwemmen en dus ook meer kans dan pakweg 20 m ach- ter het wier te vissen. Andere vaak beviste zones zijn obstakels. D.m.v. verfijnder peilwerk kan je al snel plaatsen vinden waar de vissen gewoon al rondhangen, dit in de vorm van obstakels onder water. Deze zones worden wel an- ders bevist en zal steeds afwijken van de vormgeving. Zo zal ik bij bomen of boom- wortels steeds voor het obstakel blijven en daar spots zoeken die iets harder zijn, of bij bomen openingen in de kruinen waar de vissen dan ook binnen en buiten zwem- men. Bij rotsen, vooral in Frankrijk kom ik deze tegen, vis ik de vlakke zones af en zal daar ook zo weinig mogelijk op het die- pe stuk vissen aangezien meerval daar al sneller aanwezig is. Zo kon ik afgelopen voorjaar duidelijk waarnemen op de sonar dat er meerval tussen en onderin de rots- blokken hing, echter kon ik ook duidelijk karpers waarnemen op half water en op diezelfde diepte zat ook net een rotsblok met vlakker stuk. 24 uur later op die stek had ik 4 karpers met een gemiddelde van 18 kg, Een andere hengel op dieper wa- ter bracht 1 enkele meerval. Zo blijkt dus ook nog eens dat spots wel degelijk be- langrijk zijn, en enkel door zoveel mogelijk in beeld te brengen, vallen puzzelstukjes samen voor de juiste spot. Want niet elke spot blijft 365 dagen lopen, een spot is af- hankelijk van de omgeving, de omstandig- heden, de temperatuur en vooral de wils- kracht van vis en visser. BijdrageBenFlamaing Thegoldenspot De pot met goud aan het einde van de re- genboog waar elke karpervisser naar op zoek is…Hoeveel analyses we ook maken, hoeveel tactieken we uitwerken, ik blijf er- van overtuigd dat er bij elke aanbeet nog steeds een portie geluk gemoeid is. De grote vraag is, hoe groot is het aandeel geluk? En kunnen we dit op één of andere manier alsnog naar onze hand zetten? Vincent is iemand die een bodem perfect kan lezen en te midden van een grote bin- nenzee toch dat ene bultje of kuiltje weet te vinden, en meestal hier dan ook nog eens succes weet mee te boeken. Hij is hier in zijn deel dan ook al meer dan diep ge- noeg op in gegaan. Ikzelf daarentegen ben een heel ander type visser… Ik ben ie- mand die zich in eerste instantie altijd zal baseren op de zichtbare elementen. Een kantjesvisser zeg maar. Iemand die graag de zichtbare obstakels en de, met de po- laroid of prikstok waarneembare, diepte- verschillen in de kanten gaat opzoeken. Ik vis dan ook, zomer en winter, het liefst op dieptes tussen 40 cm en 3 m. En natuur- lijk zullen de vissen in passieve toestand graag op grotere diepte vertoeven waar het water nog een graad warmer is. Maar eveneens heb ik al mogen merken dat als ze dan toch wat actiever worden of gaan azen, ze zelfs bij een watertemperatuur van amper 5° C te vinden en te vangen zijn op de gekende hotspots, ook al staat daar maar 50 cm water. Maar goed, dat is nog een heel andere materie. We weten al- lemaal dat de aasperiodes in de koudere Ben Flamaing: Soms moet je het zelfs op een grote binnenzee niet al te ver zoeken: zichtbare obstakels boven water hebben vaak onderwater ook een aantrekkingskracht op de vis Ben Flamaing: al wadend door het ondiepe stoot je soms op de meest verrassende plekjes